Ik ben coach. En ik vind dit een prachtig vak. Ik mag de vragen stellen die anderen niet stellen. Ik mag prikken, ik mag benoemen, ik mag meedenken, ik mag. Kortom alles wat ik graag doe en niet altijd wordt gewaardeerd in een andere functie, wordt nu ten volle benut en gewaardeerd. In een coachgesprek van afgelopen week hoefde ik alleen maar op een specifieke vragende manier te kijken en de gecoachte onderbrak me al door te zeggen: ‘nu ga jij natuurlijk vragen…..’, en gaf daarop zelf antwoord.

De meeste trajecten zijn ook grappig en leuk. Omdat het leuk is om eerlijk naar jezelf te kijken en te zien wat voor dingen we in ons hoofd halen om vooral iets niet te doen of iets niet te zeggen. De lol is ook dat we allemaal intern flink in debat zijn met onszelf, maar dit vaak niet uitten. En in mijn vak mag dat allemaal. Ik mag mensen prikkelen, ik mag ze uitdagen, ik mag ze spiegelen en ik mag aan iemands gedachtegang twijfelen. Of ik mag het aangeven als ik zie dat woorden en houding niet overeenkomen.

En dan acquisitie….

En hoe leuk ik dit vak ook vind, hoe lastig vind ik datgene wat er onvermijdelijk bij hoort: acquisitie. Hoe kouder de acquisitie, hoe frisser de douche. Maar als coach weet ik ook als geen ander dat als je je wilt ontwikkelen, je uit je comfortzone moet stappen. En dat wilde ik dus eens goed gaan doen. Vorig jaar rond de zomer daagde een goede vriend van mij (een zelfbenoemd kei in acquisitie) me eens lekker uit en motiveerde mij om het eens heel anders te doen.

Koude acquisitie met bonbons

Via via had ik een naam van een HR dame bij een ziekenhuis. Over deze persoon was bijna niets te vinden op internet. Via via kwam ik achter de werkplek en aanwezigheid. Ik had me goed voorbereid en was gewapend met….bonbons.

Mijn opdracht was om iets persoonlijk af te leveren. Daarmee krijg je kort de kans om je werkzaamheden en bedrijf neer te zetten en vervolgens met een lead verder te komen. Mijn pakketje waren bonbons, die symbool staan voor mijn werkwijze en kwaliteiten binnen een organisatie.

De desbetreffende mevrouw werkte op een flexplek en ik had al snel de zeer vriendelijke secretaresse te pakken. Ik vertelde haar dat ik maar even nodig had om iets persoonlijks af te leveren. Na even wachten en een belletje, kwam de mevrouw aanlopen. Ik had nog geen 2 zinnen gezegd of ze zei op een wat minder vriendelijke toon: dus dit is gewoon een acquisitie gesprek. Daarna was ze kortaf en gaf aan dat ze eigenlijk nooit doorverwijst naar een coach. De afgelopen 2 jaar was het bij haar niet opgekomen en ‘en passant’ degradeerde ze het beroep ook nog even door te melden dat er een wildgroei aan coaches was en dat ze er geen hoge pet van op had. Ze was verder niet geïnteresseerd in mijn verhaal.

Daar stond ik, uit mijn comfortzone en met een resultaat waar ik bang voor was, omdat juist dit soort reacties me tegenhouden om te acquireren. De bonbons nam ze wel mee. Maar ik was geen stap verder. … Of toch niet?

Want was de wereld ingestort? Nee. Was het een aanval op mijn persoon? Nee. Ben ik een ervaring rijker? Ja! En heeft ze me indirect heel veel informatie gegeven over de cultuur en sfeer binnen de organisatie? Ja! Kortom ik was niet dichter bij een opdracht, maar wel dichter bij een manier om de opdracht te verkrijgen. Dit was alleen niet de juiste persoon en eigenlijk wist ik dat vooraf al wel een beetje. Aldus de positivo in mijzelf.

Reality check

Dit was dus ruim een half jaar geleden. Op zoek naar een ander document kwam ik toevallig bovenstaande onafgemaakte tekst weer tegen.

Ik had mezelf voorgenomen om minimaal tien keer deze vorm van acquisitie te doen. Ik heb het twee keer gedaan. Eén keer had ik wel een goede ervaring. Toen werd mijn boodschap en de bonbons begrepen en gewaardeerd en zat ik wel aan tafel. Dat was echter wel een warmer contact. Nu blijkt dat ik me toch heb laten afschrikken door die ene vervelende reactie en heb dat deel in me die denkt dat dit niet bij me past te hard laten roepen. Maar nu…. Hoe ga ik verder. Want ondanks dat ik me nog steeds een acquisitiebaby voel, ben ik niet van plan om het op te geven. 

Van acquisitiebaby naar….

Mocht je dit herkennen en heb je een goede tip om verder op gang te komen dan hoor ik dat heel graag. Bijvoorbeeld een nieuwe aanpak die ik kan uitproberen. Of misschien lees je dit en denk je “coaching dat zou bij ons ook wel eens wat vaker ingezet worden”. Laat het weten. Of heb je wellicht een goede tip en ken je iemand binnen je organisatie of netwerk, die bonbons lekker vindt en die gaat over persoonlijke ontwikkeling, duurzame inzetbaarheid en begeleiding van medewerkers en leidinggevenden. Ik denk met plezier mee over de organisatie, team of individu en welke vorm van coaching wenselijk zou zijn. Ik hoor het heel graag!